Płynące statki z zachodu do Gdańska omijały długą na 30km. Mierzeję Helską. Koniecznością stało się wybudowanie w tym miejscu latarni morskiej. Pierwsze światło nawigacyjne pojawiło się w XVII wieku i znajdowało się w wieży starego kościoła. Około 1638 roku zbudowano pierwszą drewnianą latarnię z paleniskiem węglowym czynna od jesieni do wiosny, następnie latarnia uległa spaleniu, odbudowana ponownie o konstrukcji zbliżonej do żurawia studziennego, u którego końca zawieszony był kocioł lub żelazny kosz z paleniskiem na smołę lub węgiel. Często niszczona przez sztormy i odbudowywana latarnia morska w roku 1806 doczekała się rozpoczęcia budowy murowanej okrągłej wieży. Na początku II Wojny Światowej została wysadzona przez polskich żołnierzy, a następnie w 1942 roku miejscowi Kaszubi wybudowali ośmiokątna wieżę z palonej ciemnoczerwonej cegły zwężająca się ku górze, z galerią pod stożkowym dachem, wysokość wieży 41,5m. Źródłem światła jest żarówka o mocy 1000W., która w przypadku przepalenia się wykonuje automatycznie obrót, a na jej miejsce ustawia się żarówka zapasowa, widoczne światło z 33km.

Latarnia jest dostępna dla turystów